درباره من
اینجا قسمت هایی از کتاب هایی که میخونم رو ثبت میکنم. قسمت هایی که بیشتر دوسشون دارم...
ادامه...
12
«دیگران با نگاهشان، به شما صدمه نمی زنند،به خودشان می زنند...»
11
می‌دانم هیچ صندوقچه‌ای نیست که بتوانم رازهایم را توی آن بگذارم و درش را قفل کنم؛ چون تو همه قفل‌ها را باز می‌کنی. می‌دانم هیچ جایی نیست که بتوانم دفتر خاطراتم را آنجا پنهان کنم؛ چون تو تک‌تک کلمه‌های دفتر خاطراتم را می‌دانی...
10
ساعت درون هواپیمایی که به سوی غرب حرکت می کند،نسبت به هواپیمای دوقلویش که در جهت مخالف پرواز می کند،زمان بیشتری ثبت می کند.
زمان برای مسافران هواپیمایی که به سوی شرق پرواز می کند،کمتر از کسانی است که با هواپیمای دیگر به سوی غرب پرواز می کند.
کتاب:کیهان در پوست گردو/نویسنده:استفن هاوکینگ/ترجمه:محمد قصاع
پ.ن:هیچ وقت به این فکر نکرده بودم که چرا یه هواپیما یه مسیرو ۲ ساعته میره،بعد همون مسیرو که می خواد برگرده ،۳ ساعته بر می گرده؟!اصلا هم الان واسه فهم این موضوع پرتقال نگرفتم دستم به جای کره ی زمین!خنگ هم نیستم اصلا!:))
9
قالی بزرگی است زندگی...
هرهزارسال یک بارفرشته ها قالی جهان را درهفت آسمان می تکانند
تا گرد وخاک هزارساله اش بریزد وهرباربا خود می گویند:
این نیست قالی که انسان قرار بود ببافد
این فرش فاجعه است...
با زمینه سرخ خون...
و حاشیه های کبود معصیت ...
با طرح های گناه و نقش بر جسته های ستم...
فرشته ها گریه می کنند و قالی آدم را می تکانند
و دوباره با اندوه بر زمین پهنش می کنند.
رنگ در رنگ ... گره در گره ... نقش در نقش ...
قالی بزرگی است زندگی...
که تو می بافی ومن می بافم واومی بافد
همه با فنده ایم
می بافیم و نقش می زنیم
می بافیم و رج به رج بالا می بریم
می بافیم و می گستریم
دار این جهان را خدا به پا کرد.
و خدا بود که فرمود: ببافید وآدم نخستین گره را بر پود زندگی زد.
هر که آمد گره ای تازه زد و رنگی ریخت و طرحی بافت.
چنین شد که قالی آدمی رنگ رنگ شد
آمیزه ای از زیبا و نا زیبا...
سایه روشنی از گناه و صواب...
گره تو هم بر این قالی خواهد ماند
طرح و نقشت نیز...
وهزارها سال بعدآدمیان برفرشی خواهند زیست که گوشه ای ازآن را تو بافته ای
کاش گوشه را که سهم توست زیبا تر ببافی..........
عرفان نظرآهاری
8
مگذار که عشق ، به عادتِ دوست داشتن تبدیل شود !
مگذار که حتی آب دادنِ گلهای باغچه ، به عادتِ آب دادنِ گلهای باغچه بدل شود !
عشق ، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتنِ دیگری نیست ، پیوسته نو کردنِ خواستنی ست که خود پیوسته ، خواهانِ نو شدن است و دیگرگون شدن.
تازگی ، ذاتِ عشق است و طراوت ، بافتِ عشق . چگونه می شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند ؟
عشق، تن به فراموشی نمی سپارد ، مگر یک بار برای همیشه .
جامِ بلور ، تنها یک بار می شکند . میتوان شکسته اش را ، تکه هایش را ، نگه داشت . اما شکسته های جام ،آن تکه های تیزِ برَنده ، دیگر جام نیست .
احتیاط باید کرد . همه چیز کهنه میشود و اگر کمی کوتاهی کنیم ، عشق نیز .
بهانه ها جای حسِ عاشقانه را خوب می گیرند....